SUCK THE JUICE!

De Georgische keuken.. een verhaal apart. Uiteraard wil je hier wat lokale gerechten proberen, en het meeste smaakt prima, aangezien ze hier ook groot koriander-fan zijn.. Er is echter een lokaal gerecht, dat even wat extra aandacht behoeft. Dit gerecht, te koop op elke hoek van de straat, wordt namelijk geserveerd met een handleiding. Vlees.. groenten.. soep.. dat kennen we allemaal. Dit gerecht, Khinkali, is vlees in een soort zakje van pasta achtig deeg. Het ziet er leuk uit, eerlijk is eerlijk. Het ruikt heftig.. maar de handleiding slaat alles. De zakjes worden geserveerd per 5 stuks op een bord. En dan.. moet je dus de bovenkant van het zakje afbijten, het vet eruit zuigen en als laatste het vlees opeten. De instructie klinkt als volgt: BITE! AND SUCK THE JUICE, SUCK THE JUICE! 😳 Uhm ok.. en dat dus tot het leeg is (het bord dan hè, viespeuk!). Culinair volk, die Georgiërs. 

Buiten de zakken met deeg is het hier werkelijk fantastisch. Gisteren zijn we, geheel in de lijn der deze vakantie, compleet onvoorbereid vertrokken aan een hike de bergen in. We hadden een half flesje Fanta Pomelo op zak en een Twix, en dat alles op de Adidas sneakers. Top. Een pittige klim, maar de omgeving en het uitzicht maakte alles goed.. Fan-tas-tisch. We zijn naar een plek gelopen waar 2 kleine kerkjes staan, en hebben daar een hele tijd van het uitzicht genoten (en zwerfhonden geknuffeld). Het plan is om de dag erna naar Juta te gaan, om ook hier weer in de bergen te gaan hiken.. 

Vanmorgen twijfelden we toch weer tussen Juta of de Truso Vallei. De vallei loopt van Kobi naar Zuid-Ossetië. De absolute NO GO area.. conflictgebied.. een gebied waar niet zo lang geleden nog oorlog was, en waar het nog steeds onrustig is. De regio behoort eigenlijk toe aan Georgië, maar Rusland vindt van niet. Er staat een hekwerk met prikkeldraad omheen en vanuit Georgië is het onmogelijk (én levensgevaarlijk) om de grens te passeren. De hike in de Vallei is kilometers lang, en loopt tot heel dicht bij de Georgië - Zuid-Ossetië grens. We hebben ons er enigszins in verdiept, omdat het wel een beladen gebied kan zijn. Je weet nooit tot hoe ver je de vallei in mag. Het Georgisch leger is in grote getale aanwezig in de vallei, en kunnen het hikers lastig maken. We horen verhalen van mensen die vooraan in de vallei al terug zijn gestuurd, verhoord zijn, etc. De grens van het gebied is het Zakagori fort, hier is ook een officiële grenspost. Vaak bereik je dit gedeelte niet, omdat militairen je al in Ketrisi (een verlaten spookdorp dat je onderweg tegenkomt) terug dirigeren. We besluiten de vallei in te gaan. Once in a lifetime ervaring. De bus richting Kobi, waar 6 mensen in passen is helaas al vol, maar als we navraag doen bij de Kazbegi national park visitor balie blijkt het meisje dat daar werkt iemand te kennen die iemand kent die iemand kent die iemand kent en die ons daar wel heen wil brengen tegen een vergoeding. Zo gezegd zo gedaan. Of we even met haar mee lopen, de beste man pikt ons een straat verder op. Voordat we met onze ogen kunnen knipperen staan we opeens in het huis van haar moeder, die ons koffie en thee aanbiedt. De beste man die ons gaat brengen, komt echter al snel, en we besluiten meteen te vertrekken gezien de lange tocht die ons te wachten staat. De gastvrijheid van de Georgiërs is werkelijk waar ongekend. 

Een prachtige route, geweldige uitzichten.. Onze beste man spreekt geen enkel woord Engels, oogt nors, en rijdt als een halve gare in een afgetrapte 4 wheel drive. Op een gegeven moment slaat hij rechtsaf een zandpad in, dat amper begaanbaar is. We rijden dwars door verlaten Sovjet fabrieken, waar alles verroest is, en al jaren geen hond meer op het terrein is geweest. Op dat moment krijg ik (Janna) een helder moment en bedenk me dat deze actie in de top 5 staat van stomste acties ooit. (Favela’s blijft nummer 1, en de andere acties zijn enkel bekend in mijn inner circle.) We zitten bij een onbekende Georgische man in een afgeragde auto, liften richting gevaarlijk en compleet uitgestorven gebied, en niemand (behalve Chris die ik nog op de valreep snel geappt had) weet waar we zijn. Terwijl ik me afvraag wanneer men ons ongeveer echt zou gaan missen, vraagt Laura zich hardop af of het misschien verstandig is om de gordel om te doen 😬😂.... We bedenken ons dat de enige optie die we hebben nog is om achterover te leunen, te relaxen, en maar weer te zien waar we eindigen. Zo hobbelen we nog ongeveer een half uur door onbegaanbaar gebied tot we stoppen bij een verroeste in werking zijnde fabriek met een gammele brug. De man wijst met zijn hand een richting op. Ik typ “dank je wel” in op Google translate, omdat we op dat moment ook echt oprecht dankbaar zijn.. Hij zal ons 6 uur later weer ophalen daar. We wandelen de door hem aangewezen richting op..

Ondertussen hebben we begrepen dat je gedurende de trekking een 4-tal dingen kunt tegenkomen: 1. Schaapherders, 2. Vriendelijke Georgische militairen, 3. Boze Georgische militairen, 4. Russische militairen. We hopen op 1 en 2 en beginnen op de sneakers (!) dapper aan de tocht. Binnen 5 minuten zijn we sprakeloos. Wat een geweldige vallei en HOE MOOI. Ik geloof dat ik kilometers achter elkaar geen woord heb gezegd, dat zegt al genoeg. De omgeving is echt betoverend, en er hangt een hele mysterieuze vibe. Het stinkt er ook hevig naar zwavel. Na een kilometer of 5 zien we de eerste legertruck naderen. Georgische militairen gelukkig, ze zien ons, zwaaien enthousiast, knipogen massaal, en we krijgen een duim omhoog. Nummer 2 check. Kort na deze ontmoeting komen we in Ketrisi, een compleet verlaten spookdorp. Hoe anders moet het leven er hier uit hebben gezien voor de oorlog en conflicten rondom Zuid-Ossetië.. triest. Het blijkt echter niet helemaal verlaten, want.. de herder met zijn kudde schapen! Nummer 1 check. We worden nergens meer tegengehouden, en lopen met een flink tempo door richting fort, genieten van de uitzichten en het gevoel helemaal alleen op de wereld te zijn. Allebei in ons eigen bubbeltje en op ons eigen tempo. 

Wanneer ik (Janna) het fort nader, zie ik een groep mannen mijn kant op lopen. Als ze met flinke passen dichterbij komen, zie ik dat het zwaar bewapende Georgische militairen zijn. Kalasjnikovs in de hand, en een gezichtsuitdrukking die niets te raden overlaat. Uiteindelijk staan ze recht voor ons, en zeggen enkel: NO! Ze zijn behoorlijk intimiderend, vierkant en groot, (en omringd door een paar enorme honden die ik ondertussen weer sta te aaien). We besluiten voor de onschuldige tactiek te kiezen, lief te lachen, en vooral heel goed te luisteren. Ik voel ook geen andere keuze, als ze op dat moment hadden gezegd dat we met onze onderbroek op het hoofd terug hadden moeten hinkelen hadden we dat per direct gedaan. Onze tactiek werkt, de uitdrukking op hun gezicht wordt wat vriendelijker en uiteindelijk wijzen ze naar boven; we mogen nog wel even naar het fort? Uhm... NO tnx. Nog even zwaaien naar onze nieuwe vrienden, en rechtsomkeert.. Nummer 3 check. 

De terugweg is pittig, het is dezelfde route, de weg is rotsachtig en er ligt veel modder. Wanneer we nog ongeveer een kilometer of 4 te gaan hebben, komen we opnieuw militairen tegen. Ze zijn aan het trainen, begroeten ons uitbundig en vriendelijk. Hun voertuig staat even verderop. Een paar honderd meter verderop worden we opeens ingehaald door een van die gasten in hun voertuig; of we misschien een lift willen naar Kobi?  Het dringt niet eens meer tot me door hoe bizar het is, zo graag wil ik een lift. En zo gebeurt het dat het Georgische leger ons voor de 3e keer die dag verrast, en ons met een auto vol met plunjezakken en “uitrusting” (laat ik het daar maar bij houden) naar Kobi brengt. De weg is zó off road dat we alle kanten op vliegen, wat maakt dat hij nog wat gas bij geeft. Aangekomen in Kobi moet er met de telefoon van chauffeur nog een selfie worden gemaakt, en staan we compleet perplex elkaar aan te kijken, voordat we heel hard in de lach schieten. 

Uiteindelijk haalt onze chauffeur van de 1e rit ons netjes op de afgesproken tijd op in Kobi, en rijdt dezelfde route terug, dwars door de verlaten fabrieken. 

7,5 uur later staan we dan weer op de plek waar vanmorgen alles zo rustig begon. Nu stoffig, vies, modderig, en aan het nagenieten, want echt... hoe gaaf was deze dag!!! Onze benen en voeten doen pijn, er staat bijna 25 km op de teller, en dat allemaal off-road.. 😂

(Sorry mam voor dit verhaal weer, komend voorjaar wel een keertje naar Ameland, love you 😘) 

Nu eerst aan het bier... wordt vervolgd, en foto’s volgen op Facebook!