Met de vlam in de pijp...

28 september 2019 - Kazbegi, Georgië

Het ontbijt in Georgië blijft een fascinerende bezigheid.. dit bleek maar weer toen we dachten net een rustig plekje te hebben uitgezocht, en de man aan een tafeltje naast ons opeens in het Engels vroeg of ik in oktober jarig was? Nee.. Laura dan? Nee ook niet.. Welke maand dan wel? Uhm.. november. Ah, ik was dus een boogschutter, en op dat moment kreeg hij een boodschap door “from the other side” voor mij; ik moest meer reizen, want daar kreeg ik “power” van. Maar hij wilde mijn hand wel even lezen... Dude.. aub niet.. God weet wat ie allemaal leest daar..  Ik probeerde hem diplomatiek af te wimpelen, terwijl Laura ondertussen zeer aandachtig een schema aan het bestuderen was in de lonely planet over de bustijden in Azerbeidzjan, altijd handig?.. 😂
Gelukkig was de boodschap daarna vrij snel duidelijk.. Morgen maar binnen ontbijten. 

Na het ontbijt maar van de gebaande paden af.. de achterstandsbuurten van Tbilisi in. Wat een puinzooi en ellende. Heel veel kapotte en vervallen huizen, graffiti, veel drugsafval, naalden all over the place, en ingestorte panden. Het rare hier is dat er dus wel continu echt héle dikke auto’s de buurten in en uit rijden. De nieuwste BMW,s, Porsches, name it en het rijdt er. Vaak met een aantal mannen erin vergezeld met een hip muziekje, hetgeen totaal niet matcht met de omgeving. Ik hoef niet uit te tekenen wat hier allemaal gebeurt. Het vreemde is dat we ons geen seconde onveilig voelen, maar dan ook echt totaal níet. Sterker nog, het voelt er prettiger dan in de wat meer toegankelijke gebruikelijke wegen in de stad, ondanks dat we er ook géén politie tegenkomen. Dat is ook opvallend, want in de oude stad krioelt het van de politie. We worden zelfs op sommige plekjes uitbundig begroet en naar binnen gevraagd (hetgeen we dan toch maar wel weer even over hebben geslagen, je kunt ook overdrijven hè). 

Na deze ervaring was het tijd om een rondje zwerfkatten te voeren in de stad. Ik heb inmiddels ook een vriendschap gesloten met een dakloze vrouw die op een kartonnetje in het centrum woont, niks te vreten heeft, maar wel de zwerfkatten en honden voert en gilt tegen iedereen die niet aardig is tegen de beesten. Laura wordt gek van me, maar laat me maar mijn gang gaan. Even for the record; het STIKT hier van de (vooral hele grote) honden en katten die overal en nergens rondlopen. Regelmatig worden we op onze trip een hele tijd vergezeld door zo’n beest. Ook eten buiten doe je hier met een beetje pech met een kat op schoot of een hond op je voeten. 

Het eten is ook een happening.. Lang niet alle obers spreken Engels, en zo kwam het dus dat we 1 avond 6 kilo vlees hebben zitten weg kauwen, en de avond daarna 6 kilo kale spinazie met granaatappelpitjes. Aan het eind van de week is alles bij elkaar toch nog gevarieerd.. 

Vanmorgen ging op tijd de wekker.. Ons doel was om met zo min mogelijk geld Kazbegi te bereiken, in het Kaukasus gebergte. Laura was vanmorgen wat eerder uit bed, en zei de magische woorden: “Ey Janna, onze straat is compleet overstroomd”. Ik had enkele seconden nodig om die informatie te verwerken aangezien we gisteravond met 25 graden aan een Guinness zaten te lurken.. Op naar een raam.. en het enige wat ik buiten nog zag was een soort bruine kolkende rivier, en her en der een paar sneu hangende elektriciteitskabels, om vrijwel meteen daarna te horen: “fuck.. geen stroom meer”..                                      Ok.. even snel nadenken: douchen moet dan maar koud, en om te liften heb je geen stroom nodig. Check. Gelukkig een uurtje later was de stroom in Tbilisi weer gefixt.. We besloten om met de metro naar een metrostation buiten de stad te gaan om onze kans te vergroten om naar Kazbegi te kunnen. 

De metro in Georgië is een hoofdstuk apart, de toegang naar het ondergrondse had wat weg van de poort naar de hel (althans, in onze beleving ziet die er zo uit). Aan de roltrap naar beneden kwam GEEN einde.. Een typisch Sovjet gebeuren, zo gammel als de pest, en terwijl we de metro instapten, keken álle mensen ons aan. Gedurende de hele reis naar buiten de stad zijn we doordringend aangestaard door 2 grote Georgiërs met een vierkant hoofd zonder nek, en voor het eerst ging mijn onderbuikgevoel af. 

Eenmaal aangekomen op de plek buiten de stad stonden we opeens op een onnoemelijk hectische markt, met kraampjes met fruit, groente, vlees, en eromheen honderden auto’s en busjes met draaiende motor. Aan alle kanten werd er naar ons geroepen en werden we achtervolgd. Gewoon zelfverzekerd doorlopen dachten we, tot we in een kraam met watermeloenen eindigden. Dan toch maar even hulp vragen; welke kant op voor Kazbegi? Uiteindelijk een hele boze man bereid gevonden om ons mee te nemen in een gammel busje met een APK daterend van 1997. Er werden nog een 8-tal Georgiërs naar binnen geduwd, weer eruit gehaald, weer naar binnen geduwd, en toen vervolgens iedereen een zitplekje had, moest iedereen weer naar buiten om te roken. De chauffeur had nog even ruzie, en toen ook dat gekalmeerd was, en er een paar dozen met skart kabels (?) in de kofferbak waren gegooid, vertrokken we dan eindelijk. Op hoop van zegen. Toevallig hadden we de dag ervoor een site gelezen over liften / reizen in Georgië, waarop werd verteld dat het zeer onbeleefd is om als passagier sterke drank af te wijzen die onderweg aangeboden wordt. Je raadt het al.. binnen 10 seconden was de hele auto gevuld met een sterke alcohollucht, afkomstig van “chacha”, een lokaal gebrouwen mengsel met een % van om en nabij de 70.. De mensen om ons heen werden met de minuut meer dronken, en het duurde dan ook niet lang voordat wij ook met een kartonnen beker gevuld met chacha in een Georgische sloopauto met 120 km/u door haarspeldbochten scheurden. In geen enkel land waar we tot nu toe geweest zijn, rijden ze zoals hier, wat een stel randdebielen op de weg!!!!!! Inhalen overal, ook waar het NIET kan, vól gas en maar nét op tijd steeds kunnen remmen op een aanrijding te kunnen voorkomen, gepaard gaande met een hoop getoeter en gevloek. Geen wonder dat iedereen zich volgooit met drank. Op een vreemde manier was het toch een ontspannende rit, als je je eenmaal kunt overgeven aan het feit dat je volledig overgeleverd bent aan de kunsten van de chauffeur (de chacha hielp ook, eerlijk is eerlijk). Ik heb af en toe maar heel levenslustig en smekend gelachen naar die vent als die in zijn achteruitkijkspiegel keek.. godzijdank wist ie vakkundig honden, koeien, en mensen te ontwijken (op één haar na, maar toch). 

Zo hebben we dan toch levend en dronken Kazbegi bereikt (ijskoud hier!!) voor de waanzinnige prijs van 3 euro en 15 cent, inclusief drank dus. 

Leuk om dan nog met je zware backpack in die ijle berglucht en chacha tot in je tenen de bergen in te moeten lopen, op zoek naar de familie Maili, waar we overnachten. Ik heb het gevoel dat ik 200 jaar terug de tijd in ben gereisd. We komen onderweg alleen koeien, ezels, varkens, en honden tegen.. en het ene na het andere ingestorte gebouwtje..

Onze slaapplek blijkt een soort van gebouw te zijn op een soort van stortplaats / bouwplaats, maar het heeft absoluut zijn charmes. Van binnen is het zo oud, hetzelfde behang hadden opa en oma 37 jaar geleden ook, en dat hing er al een jaar of 30 denk ik? Er is ook niet echt een begaanbare weg, maar aangezien hier alleen koeien van links en rechts komen en passeren, is dit ook geen probleem.. 

Onderweg nippend aan de chacha trouwens nog een paar fascinerende graven gezien, in de middle of nowhere.. met prachtige portretten erop op duur marmer. Allemaal van mannen met een sigaret in de mond of in hun hand. Dit blijken dus graven te zijn van kopstukken van de Georgische maffia. Amen. Morgen maar even een bloemetje gaan leggen. 

Tot zover.. groetjes uit het jaar 0, en wordt weer vervolgd..... foto’s volgen! 

Foto’s

4 Reacties

  1. Mieke:
    28 september 2019
    Oh help... 🤭
    Maar de bergen zijn vast mooi.. 🤔
  2. Joris:
    28 september 2019
    Gave trip hoor! Life begins where your comfortzone ends! Succes!
  3. Marc dh:
    29 september 2019
    Grandioos 😂🙌
  4. Marly:
    30 september 2019
    Super vet zuster 👌